Jasny salon

Czasami Brian wydawał się mądry, czasami głupi. Trudno jest jednoznacznie określić kiedy miało miejsce pierwsze, a kiedy drugie. Tylko nieliczne znaki wskazywało na to co mogło za chwilę nastąpić i czemu będzie to bliższe - mądrości, czy głupocie. Ale obie strony jego osobowości miały pewne plusy, które można wręcz określić mianem uroczych. Mądry był gdy jakieś sierotki kierowały się do niego po poradę, wtedy był w stanie rzucić wszystko, zaparzyć herbatę i służyć dobrą radą. Mądry był gdy trzeba było interweniować, bo ktoś coś przeskrobał i tak zwani mugole, byli narażenie na działanie talentów rezydentów. Mądry był też wtedy kiedy ktoś musiał wziąć na siebie odpowiedzialność za coś poważnego, zazwyczaj on sam był pierwszy do przyznawania się by ktoś inny uniknął kary. Ale to ostatnie to chyba już przeszłość. Z kolei chwile całkowitego otępienia, zwane głupotą ujawniały się w takich sytuacjach jak ta tutaj. I inne temu podobne. Na przykład jakiś miesiąc temu próbował wszystkich wypytać o jedną dziewczynę, ale tak się z tym czaił, tak się z tym wstydził, że w końcu nie dowiedział się niczego. Innym razem z kolei wraz z Maximem odwiedził pub. Tamten wyszedł z niego z piękną długonogą Norweżką, a Brian... cóż, tym razem robił za jakiegoś pomagiera dla upitej w trup dziewczyny. Zresztą prawie zawsze tak kończyły się wypady z Maximem. Brian zazwyczaj odgrywał tylko rolę skrzydłowego.
Lecz tym razem nie robił skrzydłowego, więc mógłby się do cholery wreszcie ogarnąć. Czasami te postacie są takie nie do życia, chociaż chciałoby się ich pchnąć w wiele "żytnich" sytuacji. Zwłaszcza gdy takie sytuacje same się robią.
Siedząc na piasku obok Nibiru Brian próbował wczuć się we własną iluzję, ale chyba nie do końca chciał. Czasami dopadały go takie filozoficzne myśli jak na przykład to czy gdyby tak zaczął za bardzo pokładać wiarę we własne iluzje i uważać je za prawdziwe, to czy przypadkiem nie zatraciłby rzeczywistości. To było możliwe, dlatego też Brian starał się zachować granicę.
- A na jakie drinki masz ochotę? - zapytał całkiem poważnie. Choć sam nie sądził by się mogło upić wyimaginowanym alkoholem to z całą pewnością potrafił go stworzyć. Jako nastolatek zresztą wielokrotnie próbował to robić lecz niewprawiony wtedy jeszcze talent nie za bardzo mu na to pozwalał. Ale teraz to co innego. - Nie, nie jest to trudne. W zasadzie czasami wydaje się za proste - odpowiedział oględnie nie chcąc zbytnio zagłębiać się w temat. - A czy dla ciebie byłoby trudne w tej chwili pozbawić mnie przyjemności przebywania na iluzji plaży? - dobra, tak nie do końca zakończył temat, ale ugryzł go z całkiem innej strony.
Nie chodziło o to, że się bał Nibiru i jej talentu. Przecież on pokładał tak wiele zaufania we wszystkie osoby, które znał, że nie było tam miejsca na takie wątpliwości.

Znając Briana, nie przystałby on na taką naukę sprytu, jaką Nibiru była mu w stanie zaserwować. Bo jego zdaniem unikanie kar może i jest objawem sprytu, który jest postrzegany jako coś inteligentnego, ale równocześnie w odczuciu mężczyzny było to również tchórzostwem. A on nigdy się do tego nie uciekał. Wolał trwać nieporuszenie przy swoich mądrościach, bo to własnie one go napędzały w najlepszy z możliwych sposobów.
- Jak wolisz. Przyznam ci nawet rację - odpowiedział odnośnie drinków. - Takie małe oszustwa bardzo łatwo jest zlekceważyć, co prowadzi do zaślepienia, a potem zwyczajnie trudno jest z tego wyjść - dodał jeszcze powracając do myśli na temat zatracaniu się w iluzjach tego typu. Jego zdaniem osoby z jego grupy były najbardziej podatne na wszelkie choroby psychiczne z całej rezydencji, a najlepszym przykładem na to była Penelopa. Brian wszystkimi swoimi siłami starał się ją jakoś przywrócić do rzeczywistości, wszczepić do jej umysły odrobinę realizmu, ale jak na razie było to próżne działanie. Podobny problem jak iluzjoniści, mieli wizjonerzy pochłonięci przez różne obrazy przeszłości i przyszłości. Z kolei grupa Nibiru była już całkiem odmienną sprawą. Oni chyba od zawsze byli najbardziej świadomi swojej mocy i tego co potrafią uczynić. A Nibiru pięknie tą wiedzę utożsamiała. - Tak właśnie przypuszczałem. I w żadnym wypadku nie posądziłbym cię o bycie pierwszą lepszą złodziejką. - Odwzajemnił się lekkim tonem i szczerym uśmiechem. Jakoś nie przewidywał by w najbliższym czasie miał podpaść Nibiru i tym samym narazić się jej w jakiś sposób. Póki co miał wobec niej naprawdę miłe plany. Tam gdzieś w głębi siebie nawet wpadł na pewien plan, nie do końca najmądrzejszy, że przebywając właśnie z nią mógłby zapomnieć o innej. Może nawet na zawsze. Bo póki co nie jest w stanie uczynić tego sam z siebie. Dlatego też padły kolejne słowa. - Nie dowiemy się póki nie spróbujesz - odpowiedział jej nadal z uśmiechem przyklejonym do twarzy. W tej chwili nie przejmował się niczym, widok słońca go odprężył i nie widział już żadnych wielkich problemów w swoim życiu.

Owszem, Brian nie należał do wprawionych prowokatorów, tym samym właściwe było dobre zastanowienie się nad tym, czy powiedział te słowa z jakimś zamiarem, czy było to zwyczajne zapędzenie się w coś co do końca nie przemyślał. Tym jednak razem był świadom tego co robi i nie było w tym miejsca na żadne przypadkowe gesty i słowa. Przewidywał jak to celowe rozkojarzenie w wykonaniu Nibi mogłoby wyglądać i nawet na nie czekał. Nie niecierpliwie, to określenie byłoby już przesadą, ale z lekką nutą zaciekawienia. Czekał. Czemu miałby nie czekać? Przecież jest wolnym człowiekiem, który może od czasu do czasu przeżyć coś miłego, a Nibiru z całą pewnością była miłą osobą. Wspaniale się z nią przebywało, nie czuło się ani trochę skrępowanym, potrafiła być jednocześnie intrygująca i bliska Brianowi. Nic nie stało na przeszkodzie temu by być z nią bliżej, przecież nie był z nikim związany. Tamten długi związek się już dawno rozpadł i Brian już zdążył się z nim pogodzić. Naprawdę nie było nic co przemawiało za tym by przerwać ich miłe spotkanie - a przynajmniej Brian właśnie tak w tej chwili myślał. Chciał tak myśleć i myślał, zapominając o tym co by mogło tylko zepsuć moment.
- Dowiedzmy - powtórzył za nią, a chwilę później już nie było jak mówić. Zresztą kto by chciał, na pewno nie Brian. Jedynym jego pragnieniem w tej chwili było jedynie to by jednak nic nie zakłóciło jego iluzji. Bo z taką scenerią to co robili zyskało na pewnego rodzaju mistycyzmie.
Wiele się słyszy o wakacyjnych przygodach miłosnych, które zapadają ludziom w pamięć na całe życie. Miło by było wiedzieć co takiego sprawia, że takie szybkie znajomości znaczą dla nas tak wiele. Bo na pewno nie jest to zasługa tego co robimy. Przebywając w innym miejscu, nawet jeśli udajemy kogoś innego niż jesteśmy, to nadal posiadamy swój własny charakter. Więc odpada. Można by było powiedzieć, że to takie fajne, bo nie musimy czuć się odpowiedzialni. Ale dlaczego tak się czujemy? Może właśnie przez to, że wokoło nas jest coś obcego. Nie związanego z nami emocjonalnie. Tło sytuacji ma znaczenie i widać to doskonale na zamieszczonym tutaj w poście obrazku.
Iluzja nie zmieniła się nawet na sekundę podczas pocałunku.
- Z wzajemnością - odpowiedział uśmiechając się do niej. Przechylił się lekko do tyłu zatapiając dłonie w piasku, ale po chwili postanowił całkiem się na nim położyć. - Chodź tu do mnie - zwrócił się do Nibiru łapiąc ją za dłoń i lekko pociągając na miejsce obok siebie. Nie puszczał jej dłoni gdy już się położyła, ale nie patrzył już na nią tylko na niebo. - Szukałaś kiedyś kształtów w chmurach? - zapytał. - W iluzji posiada to parę dodatkowych plusów.

Brian chyba rzeczywiście potrafił irytować w niektórych sprawach, choć sam nigdy tego nie zauważał. Bo jego zdaniem, gdy człowiek zachowywał się fair to raczej nie powinien być odczuwany właśnie tak, a Brian raczej starał się być zawsze bardzo sprawiedliwy. Na przykład ten cały klub pojedynków, w który się niby zaangażował. Przecież na nim co raz kogoś wkurwiał swoją dbałością o uczciwą grę, jakby nie potrafił co raz przymknąć na coś oko. No cóż, nie potrafił. I to właśnie można było uznać za wadę, może niezbyt wielką i znaczącą, ale właśnie ona otwiera drzwi, za którą znajdują się pozostałe. Żaden człowiek nie może być bez wad, tylko niektórym udaje się je w bardzo dobrze ukryć. Nibiru też należała do tych osób, choć w odrobinę inny sposób. Tyle że Brian wcale nie chciał doszukiwać się niczego złego w dziewczynie, a wręcz w swoich myślach ją idealizował. Tak było prościej, choć nieraz się już zawiódł na tym sposobie myślenia. Najwidoczniej to było za mało by go zmienić.
- Dokładnie takich - zaśmiał się odpowiadając zgodnie z prawdą. Choć wcześniej było o uczciwości Briana, to jednak bez przesady. Zdarzało mu się nie raz oszukiwać w imię wyższych zasad, albo właśnie dobrej zabawy. Nie był w końcu świrem. Choć kto go tam wie. Mówił w końcu o kształtach chmur, no sorry.
Skupił się przez chwilę na obrazie jaki miał w głowie marszcząc przy tym czoło i mrużąc oczy. Trwało to chwilę, w końcu iluzja jaką chciał stworzyć nie była pierwsza lepsza. Nie mówię, że było to najtrudniejsze co musiał stworzyć, ale jednak. Nie było to jedną z jego specjalności. Inni byli lepsi w odzwierciedlaniu wizerunków ludzi, ale oni z kolei nie potrafili tego robić z wyimaginowanych chmur. Bo własnie to Brian zamierzał zrobić. Portret Nibiru.
- Co teraz widzisz? - zapytał spokojnie uśmiechając się w duchu.

Brian nie tyle czuł się dobrze w towarzystwie Nibiru dlatego, że było bezpiecznie. Wręcz przeciwnie przebywając z nią czasami miał wrażenie, że znajduje się na bardzo niebezpiecznej tracie, na której wszędzie są porozstawiane znaki ostrzegawcze każące mu zawracać. Albo skręcać w całkiem innym kierunku, prowadzącym do całkiem innej osoby. Ale Brian tego nie chciał, nie zamierzał zbaczać z trasy, bo przy jej boku czuł się właściwie.
- Mniej więcej, za wielkim artystą nie jestem - odpowiedział z uśmiechem próbując jeszcze przez chwilę poprawić swoją iluzję, lecz im więcej nanosił poprawek tym wszystko jeszcze bardziej zaczynało nie przypominać tego co powinno. W pewnej chwili Brian dostrzegł coś co go przestraszyło. Przestał się skupiać na tym co robi i obraz całkiem się rozproszył, ale to chyba lepiej niż gdyby pozostał taki jaki był w ostatnim stadium. Czasami Brian sam nie wierzył sobie, że potrafi tak wszystko zepsuć przez swoje nierozgarnięcie. - No, za długo to nie potrwało - powiedział już bez uśmiechu przywracając chmurom ich w miarę naturalny wygląd. A w zasadzie odganiając je całkiem od dwójki leżącej na plaży. Po co komu chmury na plaży? Właśnie. Na plaży należało cieszyć się słońcem i ciepłem. Nie przejmować nawet tym, że to tylko iluzja.
Czując ruch kciuka Nibiru po swojej dłoni Brian zareagował automatycznie i splótł swoje palce z jej. A potem niesiony nagłym impulsem i może trochę wspomnieniem tego pocałunku sprzed chwili, podniósł się trochę i chwycił wolną ręką brodę dziewczyny, by następnie ją pocałować. Jej wargi były dla niego niesamowicie miękkie i tylko o tym potrafił myśleć podczas pocałunku. Po chwili przeniósł swoją dłoń w kierunku jej włosów, w których nie wiedział dlaczego poczuł piasek. I to taki normalny. Widocznie skupiając się na pocałunku całkiem zapomniał, że to co ich otacza to tylko iluzja i zaczynał wsiąkać. Zdarza się. Zaraz minie.
Za to miłe chwile w salonie, czy jak kto woli na plaży wcale tak szybko nie minęły. Spędzili tutaj parę dobrych momentów, dopóki nagłe wtargnięcie grupy ludzi nie zamąciło iluzji i całkiem zepsuło atmosferę. Wtedy przenieśli się gdzieś indziej.

Radzili mi bym nie wracał. Do pałacu dotarła wiadomość, że coś niepokojącego ogarniało rezydencję. Ja jednak przyjechałem, niesiony pragnieniem współczucia z ludem. Pragnieniem życia. Namiastka nadziei podszeptywała mi, że może Marie Anne już wróciła ze swojej wędrówki. Nadzieja prysła, gdy zabarykadowali mnie z dyrektorką. Powiedziała jak mają się sprawy: musiała mi mówić, gdyż stwierdziła, że ma wykonywać moje rozkazy. Poprawnie. Z jej słów nie rozumiałem nic poza tym, że ktoś niszczy ład panujący w Rezydencji. Wprowadził chaos związany z zamianą darów, i ich odbieraniem. Postanowiłem przemyśleć to na osobności. Nie wiedziałem do końca o co chodzi z tymi darami: szybko się uczę, lecz ta kwestia doprawdy mnie zadziwiała. Za każdym razem z nową siłą.
Teraz jednak, kiedy siedziałem w fotelu moje myśli były zgoła inne. Pochłonięty byłem marzeniami i pewnej ciemnowłosej, o jej idealnych kształtach, o jej jasnej twarzy, o jej słodkim głosie. Palec którym wystukiwałem rytm myślenia, bicia serca, opadających kropli zatrzymał się, gdy usłyszałem kroki z korytarza. Przesunąłem spojrzenie na wejście.