Jasny salon

Po raz pierwszy w życiu poświadczyłem tego że ktoś się przejmuje. Moim zdrowiem, moją przyszłością, mną. Muszę przyznać że spodobało mi się poczucie tego, że komuś zależy bo w dzisiejszych czasach trudno jest o osobę która odpowiednio zadbałaby o drugiego człowieka tak po prostu, bez żadnego powodu. W takim razie co sprawiło że Leila przejmowała się tym co się ze mną stanie? Bo nie wierzyłem że robiła to tylko dlatego że ma dobre serce.
Kompletnie nie potrafiłem pojąć tego dlaczego ona cały czas zachowywała się tak nerwowo kiedy przebywała w moim towarzystwie. Czy ja jestem aż taki straszny? Widziałem ją tak wiele razy kiedy przesiadywała w parku w towarzystwie swoich koleżanek i wydawała mi się kompletnie inna niż teraz kiedy siedziała tuż obok. Tam się uśmiechała, śmiała się, a teraz zaciskała kurczowo palce na brzegu sukienki. Westchnąłem niczym męczennik i pokręciłem głową z politowaniem.
- Ja nie głoduję, w żadnym wypadku. Skąd Ci to przyszło do głowy? Za bardzo lubię jeść żeby... Zresztą, co to ma do rzeczy? - Żachnąłem się, ale kiedy tylko napotkałem jej niewinne spojrzenie, kąciki ust mimowolnie uniosły się ku górze. Niech ją diabli wezmą. Nie potrafiłem być przy niej zły bo kiedy tylko pojawiała się tuż obok stawałem się jakiś delikatniejszy i bardziej czuły. Rozejrzałem się nerwowo dookoła omijając wzrokiem twarz dziewczyny. Nie chciałem widzieć zielonych oczu przepełnionych czymś czego nie potrafiłem nazwać.
- Od pięciu lat już się tu włóczę, a nadal nie potrafię się przyzwyczaić. Czasami sobie myślę że najchętniej wróciłbym do Nowego Jorku, ale kiedy już zaczynam się nad tym poważniej zastanawiać to przypominam sobie że przecież na mnie tam nikt nie czeka. Nie ma znajomych, nikogo. A tutaj są więc zawsze rezygnowałem. - Powiedziałem i spojrzałem na nią ze zdziwieniem. A może myliłem się co do tego że tylko przy mnie zachowuje się dziwnie. Doszedłem do wniosku że ona po prostu potrzebowała czasu by się otworzyć. - No nie powiedziałbym że ciekawsze. W dzień spotykam Ciebie, Felixa, Cooka, Frejkę i innych takich gorszących mnie ludzi, chodzę na te spotkania klubu Venus bo muszę przyznać że fajna to zabawa, a nocami... och, nocami to ja się zamieniam w Batmana i ratuje różne takie zbłąkane duszyczki ale lepiej nikomu nie mów bo jeszcze nie będę mógł wyjść z pokoju. Nawet nie wiesz ile lasek leci na superbohaterów. Tragedia! - Machnąłem ręką i zaśmiałem się pod nosem. Jaki ja jestem zabawny.

- Dziwisz się? Nikt mi nie chce upiec ciasteczek to i tak wyszło że jestem, jak to powiedziałaś, chudziutki. -
Uśmiechnąłem się delikatnie i szturchnąłem ją lekko w bok. Skoro już mówi mi że ja jestem chudy to powinna od czasu do czasu spojrzeć też na siebie bo do najgrubszych z pewnością nie należała. Może to ja powinienem zacząć troszczyć się o nią bo czasami wyglądała naprawdę jakby była chora chociaż przez cały czas uśmiechała się i śpiewała coś pod nosem.
Westchnąłem ciężko i pokiwałem głową. Kiedy byłem małym chłopcem również mówiono mi że nie należy śmiać się z innych, ale chyba niezbyt dobitnie skoro nie przyswoiłem sobie tego wystarczająco by dzisiaj nie śmiać się z krzywej twarzy i upodobań mojego ukochanego przyjaciela Felixa.
- No fajnie, fajnie, nie zaprzeczam. - Powiedziałem i zaraz zaśmiałem się pod nosem bo jaka ona była głupiutka! Wszystko co mówiła było dokładnie takie jak pisano w książkach. Żyła tak jak kazały książki i zasady dotyczące dobrego wychowania. A kto kierował się nimi w
dzisiejszych czasach? Naprawdę niewielu. - Coś ty! Wielkie bicepsy to są dla tych co mają mało w głowie i muszą nadrabiać masą. Poza tym wtedy to każdy zwracałby na mnie uwagę więc to niezbyt by mi pomagało... - Zakończyłem uśmiechając się szeroko. Widać było że mało komiksów czytała!

-Najwidoczniej jesteś wyjątkowo niemiły. Z własnego dośwadczenia wiem, że ciasteczka zawsze się miło piecze, ale jeżeli ktoś cie nie docenia, wcale już nie masz na to ochoty- powiedziałam, odpowiadając na jego szturchnięcie bardziej kąśliwą uwagą, niż te paplanie co wcześniej. Roziskrzonym wzrokiem badałam jego twarz. -Poza tym, już wiesz jaki jest u mnie przepis na ciastka
Otóż Felix też mi obiecał, że ograniczy alkohole. To, że nie dotrzymuje obietnicy, narazie do mnie nie doszło, ale będzie mi bardzo przykro kiedy się dowiem w końcu.
-Musisz nad sobą popracować Ben- dodałam, machając przy tym długimi rzęsami. Były już całkowicie suche. Nic nie było widać po łzach, które wylałam przed rozmową z Thompsonem. Przy nim wszystko się wydawało takie łatwe! Nie przejmowałam się przyszłością, ślubem. Mogłam się do niego uśmiechać i cieszyć, że mam takiego znajomego.
-Chcesz mi powiedzieć, że Herkules nie jest Twoim idealnym przykładem do naśladowania? - zdziwiłam się. Przecież on był najsilnieszym z półbogów! Wszyscy chcieliby nim być. Nie ja, mówię o tych, którzy używają siły. Westchnęłam. -Ja też nie lubię być w centrum zainteresowania. To znaczy, mogę, ale trochę mnie to krępuje. Dlatego też tak bardzo boję się tej uroczystości. Mama chce wieeelki ślub. Och, gdybyś tylko był obok, żeby mnie wspierać, tak bardzo bym się ucieszyła!- i wlepiłam w niego pełne nadzieji oczęta.

I właśnie w tym leży problem że ludzie nie potrafią docenić tego kiedy jestem miły, a wydają się być zaprogramowani na to by widzieć tylko moje negatywne cechy. Co z tego że czasami przeklinam? Co z tego że nie potrafię się opanować? Czy to od razu skreśla mnie z listy tych którym należy robić ciasteczka? Jak okropnym człowiekiem trzeba być by odmówić mi przysługi? Jak zwykle wina leży po stronie innych, a nie po mojej.
- Czy ja jestem dla ciebie niemiły? Czy dzisiaj potraktowałem cię źle albo powiedziałem coś złego? NIE! Mówiłem tylko i wyłącznie dobre rzeczy, przyznaj. - Powiedziałem spoglądając na nią podejrzliwie. Nie mam zamiaru nad sobą pracować. Zawsze wyznawałem zasadę że nie należy zmieniać się dla innych a siebie akceptować w pełni. Bo tak było wygodnie. Mogłem być skurwielem ale nie musiałem nic z tym robić bo kocham siebie takim jaki jestem. Uśmiechnąłem się szeroko i pokręciłem głową. Ile razy mógłbym jeszcze powtarzać że jestem dobrym chłopcem i przy mnie trzeba się cieszyć a nie smucić gdyby teraz tego nie zrozumiała? Ona zrozumiała, a ja byłem radosny. Czego można chcieć więcej?
- Pod żadnym względem nie chcę być takim jak on. Spójrz tylko na mnie. Oczywiście że jestem lepszy niż jakiś tam Herkules. - Naprężyłem chude ramionka i wyszczerzyłem się do niej najszerzej jak tylko mogłem. Tylko spójrzcie na te mięśnie! Zaśmiałem się pod nosem a potem spojrzałem na nią i pokiwałem głową ze zrozumieniem. - Każdego krępuje jak się na niego patrzą tysiące osób. Nie będziesz tam sama, nie powinnaś się bać. Ale w sumie racja... Jak coś będziesz potrzebować to mów. Wolnym człowiekiem jestem, czasu mam o tyyyyle - Machnąłem rękami i znowu szturchnąłem ją lekko w bok. Nie, nie wpadłbym na tą jej uroczystość. No chyba że ja bym szedł obok niej w garniturze ale ja się nie dam uwięzić do końca życia więc odpada.

-Ben, nie słuchałeś mnie- pokręciłam głową. Nie, on dalej nie pojmował. Mogłabym mówić mu tutaj o sposobach składania chusteczek na bankietach, a efekt był by ten sam - Ben uważał wszystko za komedie. I owszem, poprawił mi humor, ale za pół godziny zacznę pisać odpowiedź mamie i znów zaleję się łzami. Problem nijak nie został rozwiązany. Przez ułamek sekundy spoglądałam jeszczę na zmieniającą się minę Benjamina. Potem spuściłam wzrok. Nie mogłam go oceniać, może nie potrafił wyobrazić sobie mojej sytuacji - przecież wychował się w zupełnie innym świecie. Tak samo jak ja nie umiałam zrozumieć czemu pije whisky z butelki i to przez cały czas, czemu tak dużo czasu spędza z ludźmi o których nie potrafiłby powiedzieć nic poza "śmieszny jest", czemu uważa małżeństwo za rzecz najgorszą. Nie rozumieliśmy się, tak, to był problem. Zrezygnowana wzruszyłam tylko ramionami. Nie wiem, czy akurat Herkules chciałby być kimś takim jak Benjamin. Herkules był moim wzorem herosa, a niestety, Batman nie był wzorem. Sięgnęłam do włosów i z przygnębiającym jeszcze mocniej smutkiem odkryłam, że zgubiłam wstążkę. -Och, moja kokarda. Pójdę jej poszukać - wymigałam się od dalszej rozmowy, która z każdym słowem zasmucała mnie jeszcze mocniej. Siedzenie tak blisko Bena, to że przed chwilą się w niego wtulałam, uderzyło mnie tak jak uderza wspomnienie minionej nocy, dzień po imprezie. Nie, żebym wiedziała. Autorka więcej. Zrozumiałam, jak niedopowiednio się zachowałam. Płakałam na ramieniu chłopcu. To niedopowiednie. To złe. Wstałam jakbym była jakaś sparaliżowana i musiała wszystko robić sztywno. Niezręczne rozstanie. -Dziękuję Benjaminie za mile spędzony czas, mam nadzieję, że kiedyś jeszcze się zobaczymy. Gdzie ja ją mogłam zostawić- mruknełam pod nosem i przerażona, że mógłby mnie zatrzymać, bądź chcieć odpowiedzieć, uciekłam.

Moje życie było takie beznadziejne! Wiem, to złe, że tak mówiłam, bo zawsze powinno się patrzeć optymistycznie w przyszłość, dostrzegać tylko jasne strony życia, nie przejmować się niepowodzeniami i generalnie iść do przodu. Tylko jak, skoro osobiście przekonałam się, że to wcale nie było takie proste jak mogłoby się wydawać? W sumie do czasu tych wszystkich okropnych wydarzeń zapoczątkowanych przez zerwanie Neptuna nie wyobrażałam sobie, by istniały na świecie problemy, na które nie można było po prostu machnąć ręką, powiedzieć 'trudno, nieważne' i ruszyć do przodu, szukając lepszych rozwiązań i bardziej optymistycznej przyszłości. Do tej pory zawsze, ale to zawsze, udawało mi się znaleźć rozwiązanie każdego problemu, niezależnie czy chodziło o mnie, czy o kogoś z moich przyjaciół, czy też o zupełnie obcych, nieznanych mi ludzi. Może dlatego tak bardzo nie mogłam się pozbierać? Cały mój światopogląd w czasie kilku dni zwyczajnie legł w gruzach, co sprawiło, że i moje zachowanie odmieniło się o sto osiemdziesiąt (tyle powinno być? nie miałam nawet odwagi spojrzeć w oczy Dexowi, a co dopiero zapytać go, czy sto osiemdziesiąt to połowa pełnego obrotu, choć zwykłam latać do niego z takimi wątpliwościami milion razy dziennie) stopni.
I tym sposobem, chociaż normalnie hasałabym wesoło korytarzami uśmiechając się i witając ze wszystkimi napotkanymi ludźmi, teraz włóczyłam się z grobową miną nie wyrażając jakiegokolwiek zainteresowania otoczeniem. Zrobiło się nawet gorzej niż wcześniej, zanim w końcu wyznałam na głos, co się stało. Bo widzicie, skoro powiedziałam Dexterowi, nie mogłam ukrywać tego przed resztą świata, a skoro potem dowiedziało się kilka osób, obecnie o moim upodleniu musieli wiedzieć dosłownie wszyscy. Sama dobrze wiedziałam, jak działały plotki - po prostu szły jak lawina, ciągiem szybkim i niemożliwym do zatrzymania. I dlatego teraz nie mogłam zapomnieć nawet na sekundę, jak nisko upadłam i jak beznadziejną osobą byłam, ponieważ idąc korytarzem, widziałam na sobie te wszystkie okropne, pełne pogardy spojrzenia i słyszałam, jak ludzie do siebie szepczą. Oczywiście Dexter powiedziałby, że sobie wymyślam, ale naprawdę tak było! Wstydziłam się przebywać w jakichkolwiek miejscach publicznych, bojąc się wyśmiania. Poza tym nie zasługiwałam na to by przebywać z tymi wszystkimi dobrymi ludźmi. Nie wspominając o tym jak bardzo musiałam zawieść Venus oraz cały klub celibatu, na którego spotkania chodziłam przecież z takim entuzjazmem, i z powodu którego ciągle odmawiałam Neptunowi! Czasami zastanawiałam się czy gdybym nie była taka uparta i, cóż, zrobiła to z Pumpkinem, nie zostawiłby mnie tak szybko. Czy to oto chodziło? Czy ta 'inna dziewczyna', którą podobno miał na oku i z powodu której ze mną zerwał, mu nie odmawiała? To wszystko sprawiało, że czułam się jeszcze gorzej.
Przemknąwszy jednym z korytarzy, wpadłam do salonu, mając nadzieję, że nie spotkam tu tłumu gardzących mną osób. Uparcie wbijając wzrok w podłogę, by nie rozglądać się dookoła i by nie musieć witać się z ewentualnymi znajomymi, którzy mogli tu być, usiadłam na kanapie i podkuliłam nogi, mając nadzieję, że może mnie nie widać. Naprawdę, gdybym miała teraz jedno życzenie do wykorzystania, najchętniej po prostu bym zniknęła.

Byłem święcie przekonany, że wszyscy dookoła szepczą JEJ imię. Niczym anielska muzyka, ich szepty składały się na jedną melodię. Ja byłem przyzwyczajony do tego, że słysze i widzę świat przez pryzmat jej osoby. Dość zaskakujące było odkrycie, że teraz nawet słowa innych układały się w jedno jedyne imię kobiece: Delilah. Moja uwaga była wybiórcza - nie sluchałem ich słów, przechodziłem jedynie ukradkiem z pokoju do kuchni, gdzie Iza zostawiała dla mnie kanapki, a kiedy słyszałem muzykę, zdawałem się żyć przez chwilę w innym świecie. Jakbym leciał i w pewnym momencie mijał zadziwiająco interesującą galaktykę. A z jej wnętrza wyłaniał się obraz mej cudnej...
Dwa dni temu jadłem z Halinką obiad, kiedy pewne dwie rozrywkowe dziewczyny chichrały się i wymieniały poglądami na temat swojej koleżanki. Mówiły, że dziewczyna się puściła z jakimś Williamem, bo myślała, że zrobi wrażenie. Nie mogłem ich słuchać, ta nienawiść i kpina w ich głosie. Halina na szczęście to zauważyła i stwierdziła, że możemy się przejść do roślin. Ochoczo się zgodziłem. Przy zbieraniu sztućcy usłyszałem jednak komu przypisują tamto zachowanie. Czy była w Rezydencji inna Delilah? Czy pan Leomon miał inną kuzynkę? Tak bardzo nie wierzyłem w to co słyszę. Jednak później rozmawiając z Chupą, dowiedziałem się, że kobiety zranione są w stanie uczynić wszystko.
Nie myślałem. Nie chciałem niszczyć idealnego obrazu tej, która skradła mi serce.
Jednak, kiedy weszła do salonu, w którym siedziałem, widziałem tylko namiastkę tej uroczej istoty. Słońce bijące od każdej komórki jej ciała. Nieco przygasło.
Ale wciąż robiła zniewalające wrażenie. Siedzialem nprzeciwko. Niezauważony mogłem podziwiać jej bladą cerę, przystrojoną w delikatne brązowe kropeczki, które wyobrażałałem sobie jako deszcz gwiazdek, które nad kołyską panny Griffins, rozsypała wróżka od zjawiskowości.

Przez to wszystko co się stało, albo raczej przez to, że teraz wszyscy wiedzieli o wszystkim co się stało, ciągle miałam wrażenie, że wszyscy na mnie patrzą i z tego powodu przemykałam niepewnie korytarzami, nieodmiennie uparcie wbijając wzrok w ziemię i nie podnosząc spojrzenia na nikogo. No bo po co, skoro i tak nie mogłam z nikim porozmawiać? Albo raczej nikt nie chciał rozmawiać ze mną. Znaczy Dexter niby wcale się mnie nie wyrzekł (chociaż moim zdaniem tylko udawał, bo nie chciał robić dramatu dopóki nie opuści bezpiecznie mojego pokoju i nie będzie musiał zaglądać do mnie nigdy więcej), a Lemon chyba nawet jeszcze nie wiedział o tej całej sprawie (jego reakcji naprawdę się obawiałam, bo w końcu bywał czasami troszeczkę nerwowy, jak wtedy kiedy nie dostał z jakiegoś powodu porannej kawy; miał wtedy ten dziwny uśmiech, szaleńczy błysk w oku i ogólnie wyglądał jak ci wszyscy seryjni mordercy z filmów), ale ja wiedziałam, że ostatecznie skończy się tak, iż nikt z nich już nigdy się do mnie nie odezwie. Ale na co innego mogłam liczyć? W końcu w pełni zasłużyłam na potępienie. Eh, najchętniej sama przestałabym się ze sobą zadawać. Moja biedna, biedniuteńka rodzina! Musieli radzić sobie z faktem, że ktoś tak zdemoralizowany jak ja jest z nimi spokrewniony!
W każdym razie, wracając do tematu z którego jak zwykle musiałam zboczyć - ciągle przemykałam korytarzami marząc o tym, bym była dla reszty świata przezroczysta, choć doskonale wiedziałam, że wszyscy na mnie patrzą. Albo raczej sobie to wmawiałam. Siedząc teraz tu, w salonie, zwinięta na kanapie, poczułam się jeszcze mniej komfortowo niż zwykle. Czemu? Odpowiedź była prosta. Tym razem ktoś naprawdę siedział i na mnie patrzył. I to już nie była żadna przesada, ani żadne moje przywidzenia czy domysły - chłopak, którego kojarzyłam przez ogólną charakterystyczność, ale o którym nigdy nie słyszałam, by w ogóle cokolwiek mówił siedział naprzeciwko mnie i wyraźnie się na mnie gapił. Oczywiście wcześniej w ogóle go nie zauważyłam, ale teraz, kiedy już wiedziałam że tam siedzi, nie wyobrażałam sobie, jak mogłam to przeoczyć. Od razu było widać, jak bardzo mną gardzi! Nawet ktoś, kto wygląda na tak sympatycznego, miłego i spokojnego, musiał mieć mnie za najgorszą osobę na świecie! Właściwie czemu ja się dziwiłam? To chyba oczywiste, że to właśnie dobrzy ludzie najbardziej mną gardzili. Znów zrobiło mi się przykro, więc musiałam zagryźć wargę, by opanować drżenie brody i ogólną chęć rozpłakania się. Jakże miałam ochotę zniknąć, zakopać się wśród moich pluszaków-jednorożców i poczekać, aż wszyscy zapomną o moim istnieniu, a potem wyjechać do Kanady, znaleźć sobie jakiś spokojny dom na farmie i zamieszkać z siedemdziesięcioma dwoma kotami, by tam jakoś żyć nie przeszkadzając nikomu. Poza tym, zaczęłam czuć się naprawdę nieswojo przez to, że ten chłopak tak ciągle na mnie patrzył. Najpierw też na niego zerknęłam, myśląc, że może to go skrępuje i zmusi do odwrócenia, ale zaraz przestałam. Nie miałam już odwagi patrzeć nikomu w oczy. Udałam, że spoglądam na zegarek na ręku, by zająć czymś wzrok, jednak gdy już podniosłam nadgarstek do twarzy zorientowałam się, że ja przecież nie mam żadnego zegarka. Ups? W końcu nie wytrzymałam.
- Tak, dobra, okej, to ja jestem tą dziewczyną od Williama Donovana - wypaliłam. - Wiem, że to co zrobiłam było okropne, ale to wcale nie miało tak wyjść, i nie powinieneś mnie oceniać, ani ty, ani nikt inny, bo... To wcale nie miało być tak, wiesz? - Mój z początku waleczny ton szybko przerodził się w żałosne westchnienie. - Obiecał mi, że dzięki temu Neptun pożałuje i że wtedy będzie mu głupio, że ze mną zerwał, a on podobno ma jakąś dziewczynę, znaczy jakąś inną, i to dlatego to wszystko tak się skończyło, a ja tak bardzo nie chciałam, żeby on miał inną, bo przecież mieliśmy żyć razem długo i szczęśliwie i ... To skomplikowane - zakończyłam bezradnie, wpatrując się w swoje dłonie. Miałam zamiar tłumaczyć się każdemu po kolei? Dobry początek.

Siedziałem w fotelu odwróconym bokiem do kanapy mojej anielicy. Z policzkiem wciśniętym w zieloną poduszkę oparcia, wpatrywałem każdego milimetra, którego nie zdążyłem zauważyć do tej pory. Wielkie z przerażenia, czy podniecenia, oczy latały to w górę to w dół. Wytrzeszcz doprowadzał mnie do bólu, bolało mnie patrzenie na osobę tak idealną. Ale jak to już bywa z takimi zjawiskami: im bardziej nas bolą, tym bardziej pragniemy. Z wszystkim tak jest.
Myślałem nawinie, że będę szczęściarzem i moja obecność nie zostanie wychwycona. Nie wiem, dlaczego Deiliah mnie zauważyła. Wydawało mi się, że do perfekcji opanowałem już sztukę wtapiania się w tło. Może mój znienawidzony dar znów zaczął szwankować i Delilah poczuła nagły przypływ energi? Ojej, ciekawe co też ona umiała. Może z jej ust wypadały kwiaty, zamieniała się w czekoladę, albo może rzucała sercami? Och, tak. To by pasowało do Delilah. Rozdawać czekoladowe serca. Z koszyka przystrojonego w wiosenne tulipany.
Na bladą twarz niewiadomo dlaczego wypłynął uśmiech. Wiem czemu. Dziewczyna wyglądała niezwykle uroczo, kiedy patrzyła przez rękę na mnie. Zaraz jednak się odezwała i znów się zdenerwowałem. Co ja, będę musiał jej teraz ODPOWIEDZIEĆ? A jak pokręcę słowa i zdanie wcale nie wyjdzie takie, jak powinno brzmieć? Weźmie mnie za mało godnego uwagi gnojka. Co mówił Merkury? Och, Merkury mówił, że mam upiec ciasto. To, ja mam iść? Spojrzałem w stronę drzwi, ale były zdecydowanie zbyt daleko, bym mógł iść upiec ciasto. A co powiedział Lemon? Że mam się dać jej wygadać? Co, ona czeka na odpowiedź. Matkoo, której nie złem, pomóż mi!
- To, piękny dzień dziś - wybełkotałem zdenerwowany. Zaczerwieniłem się, zrozumiawszy, że to było głupie posunięcie. Uciekłem wzrokiem i wbiłem się w poduszki. Dwa oddechy. Wstałem. To wymagało ode mnie mnóstwa odwagi i samozaparcia, by nie dostać hiperwentylacji krwi i nie umrzeć tak jak stoję. Podrapałem się w głowę i usiadłem w kanapie naprzeciwko dziewczyny. Dość bezpieczna odległość. Nie za blisko, ale jak dla mnie wystarczająco, bym święcił ten dzień.
- Źle się czujesz? - zapytałem, bo dziewczyna chyba miała jakiś problem. No, to jest dobry początek. Lemon mnie uczył!

Wiecie, normalnie mogłabym zostać dzieckiem na cały etat! Serio, to chyba najlepsiejsza rzecz, która mogła mnie spotkać. Miała tyle zalet, że mogłabym wyliczać, wyliczać i wyliczać. Bez końca, aż do porzygu! Mogłam się bawić zabawkami i nikt nie patrzył na mnie krzywo, że niby byłam za duża. A jak szłam do kuchni to robili mi jedzenie, bo przecież ja taka mała, to się skaleczę, to nie dosięgnę do półki, a to coś tam. A najlepsze było to, że mogłam bezgranicznie oglądać bajki i nikt nie próbował mi zabrać pilota. A wiecie dlaczego? Bo bym się rozpłakała. A jakbym się rozpłakała to był by hałas, ludzie by się zlecieli i wtedy bym płakała bez końca, i by im sie serce krajało, bo takie małe dziecko płaczę i to takie smutne jest. W dodatku zaczęłabym jeszcze ich gryźć i to by była masakra. Więc rozkoszowałam się tymi chwilami kiedy z powrotem miałam 10 lat i właśnie siedziałam i śpiewałam czołówkę jednej z bajek. oczywiście obok mnie, na stoliku, leżał stos ciasteczek w miseczce, jakbym chciała coś wszamać. A chciałam, wiec co i ruch brałam owe ciasteczko i jadłam bez żadnego skrępowania. Nawet nie musiałam się denerwować że nakruszę albo pobrudzę, bo to było normalne dla dzieci w moim wieku! Jak już piosenka w bajce się skończyła to mogłam wepchnąć kciuka do buzi. Niestety to było moje złe przyzwyczajenie z dzieciństwa, którego mama nie mogła mnie oduczyć parę dobrych lat, więc kiedy już zamieniłam się w dziecko to to powróciło. Ale co tam, mi wolno!
Oczywiście, jak każde dziecko byłam tak zaabsorbowana bajką, że nie zauważyłam, gdy ktoś do mnie podszedł. Ani, ze do mnie gada. Oczywiście aż do momentu, gdy machnął mi przed oczami ręką co zakłóciło mi obraz i musiałam na niego spojrzeć. Gdy tylko rozpoznałam twarz to uśmiechnęłam się od ucha do ucha.
- Juuuuuuuuulek! - Wykrzyknęłam uradowana.

Halloween to takie święto, którego nigdy chyba nie zrozumiem. U mnie w domu nie obchodziliśmy nigdy tego w taki sposób, w jaki obchodzą go tu. W domu przez cały tydzień piekliśmy różne ciasta, czyściliśmy wszelkie zakamarki, robiliśmy ostatnie przygotowania przed powitaniem święta. Czas święta, był czasem, gdy siedzieliśmy przy kominku, zajadaliśmy się muffinkami, z płyty w taty gabinecie sączyła się wygrywana przez stary gramofon muzyka z czasów, których nawet on nie pamiętał szczególnie dobrze. W każdym razie, nie umiałam pojąć dlaczego nikomu nie śpieszyło się do sprzątania, wszyscy żyli swoim bardzo ciekawym życiem, a dopiero dzisiejszego ranka zaczęły pokazywać się niestworzone obiekty. Na przykład wielkie pająki, które animaliści i kontrolerzy zmuszali do chodzenia po suficie i warczenia na ciemnowłosych chłopców. Albo jakieś jęczące tuby, które właściwie nie wiadomo po co urosły jak grzyby po deszczu. Ale najgorsze były wszechobecne pajęczyny: pomimo tego, że całą imprezę zapowiedziano w kamienicy gdzieś w mieście, ktoś postanowił "udekorować" Rezydencję zbieranymi skrupulatnie przez cały rok srebrnymi nitkami. Pająki, pajęczyny, niepokojące jęki, wyłączone oświetlenie, rozłożone świece: ktoś, komu nie spodobał się pomysł wyjeżdżania na imprezę poza teren Domu, postarał się, by dziś atmosfera była wyjątkowa. Mi się nie podobała.
Tęskniłam za czystą pościelą pachnącą ciasteczkami imbirowymi, żurawinową herbatą. Tęskniłam już jakiś czas. Ja nigdy tyle nie żyłam sama, zawsze miałam kogoś z rodziny obok siebie. W ostatnim miesiącu wolność, którą się zachłysnęłam, zaczęła znów mi przeszkadzać. Chciałam wrócić do domu, by mama powiedziała mi co jest dobre, jak mam się teraz zachowywać. Potrzebowałam jej.
Do jasnego salonu zawędrowałam z potrzeby znalezienia książki, którą Irwing obiecał tu dla mnie zostawić. Weszłam, a widząc, że komuś przeszkadzam, skinęłam tylko główką na przywitanie i szybko rozejrzałam się po dziś ciemnym pomieszczeniu. Zagarnęłam za ucho blond loki, ojej, chyba dziś tu nic nie znajdę. Westchnęłam smutna.
- Przepraszam, że przeszkadzam, nie widziałeś może takiej dość potężnej ciemnej książki? Na grzbiecie powinna mieć napisanego autora, ale nie jestem pewna. Możliwe, że nie ma. Jej, pewnie nie widziałeś, przepraszam, że przeszkadzam. Pewnie się śpieszysz na tą imprezę, przepraszam - spłoszyłam się, bo zauważyłam, że chłopak ma tatuaże i wygląda jakby wcale nie był pokojowo nastawiony do takich ofiar losu jak ja.

Ojej. Wzdrygnęłam się, kiedy odwrócił się do mnie z tą maską na twarzy. Może się dobrze stało, że nie miał jak mnie straszyć i że zajęłam go rozmową. Przygryzłam nerwowo wargę, ale na szczęście nie wyglądał narazie jakby znów chciał spróbować mnie przestraszyć. A może tylko udawał? Złapałam się za łokieć i spojrzałam na stół, o którym mówił. Och, rzeczywiście, leżała! Spora książka, którą polecił mi przeczytać mój przyjaciel. Widząc, że nikt mi tego nie zabrał, znów się nieco rozluźniłam. Więc mogę wierzyć w ludzi. Opuściłam dłonie i szybko sięgnęłam po prezent od kolegi. Kiedy tylko już ściskałam ksiązkę w rękach, przypomniałam sobie, że o coś pytał. Skupiłam na nim spojrzenie.
-Hm, nie nie idę. To nie jest chyba dobry pomysł, żebym tam się pojawiała- wzruszyłam ramionami, ale też oblałam się rumieńcem. Nie uważałam, że to impreza dla małolatów, bo przecież inni się tak ładnie umieli tam bawić! Ale jednak, nie byłam na takiej imprezie nigdy, znam je tylko z opowieści Batmana. A on mówł, że to dość miła atmosfera.-Ale nie dlatego, że to zabawa dla małolatów. Ty tak możesz mówić, pewnie masz jakieś dorosłe, imprezy dla dużych chłopców. Ale ja się chyba tam nie muszę pojawiać. Nikt mnie nie zaprosił, a zresztą to i tak jest... u mnie w domu nigdy się tak nie obchodziło Nocy Duchów. Dziadek Sonny* zawsze powtarzał, że trzeba pamiętać co się wyniosło z domu- wytłumaczyłam mu, a skoro tylko zauważyłam jego spojrzenie, to się uśmiechnęłam. Może nie był taki straszny?

*niech zna może dziadka Sonego <3

Kiedy mnie nie jest znów tak trudno przestraszyć! Wystarczy, że zamachasz mi przed nosem butelką z wódką. Już wina boję się mniej, odkąd mama powiedziała mi, że wypada wypić czasem jeden kieliszek do obiadu. Ale ja się boję praktycznie wszystkiego, co młodzi ludzie uważają za zabawne, bądź prowadzące do niezłej zabawy: i tu jest głośna muzyka, krótkie spódniczki, zbyt łapczywi chłopcy i ich szalone pomysły. Boję się najbardziej na świecie tych ich spojrzeń. Mam wrażenie, że głodny wzrok (może trzeba ich wszystkich dokarmić, w końcu Cook się zrobił miły, jak go Iza nakarmiła) jest wszędzie i tylko czeka, aż go zobaczę. Ale ja zaraz uciekam. Bo się boję. Nie rozumiem co ode mnie może chcieć taki Batman, przecież jestem miła!
Wzruszyłam ramionami i jakby tak uciekłam wzrokiem.
- Nie będę się wpraszała.- mruknęłam ciszej. A zaraz prawie podskoczyłam. Właściwie to podskoczyłam, tak tylko trochę. Jej, co ja znów zrobiłam? Mój ojciec takim tonem zareagował na wiadomość, że chce pojechać do Rezydencji. W końcu do czego to podobne, żeby dziecko wyjeżdżało z domu mieszkać nie do swojego męża?
- Mój dziadek, ale dlaczego... - przestraszyłam się, ale ponieważ już wiem co się dzieje, jak się za mocno denerwuję, wzięłam głebszy oddech i spojrzałam na niego z pół uśmiechem. - To cudny zbieg okoliczności, bowiem to imię wcale nie jest specjalnie znane. Co prawda my go tylko tak nazywamy, bo wygląda jak jedno wielkie SŁOŃCE, nie wiem skąd się to wzięło, już moja mama i tata tak go nazywali. A mój dziadek pochodzi z Walii, jest ojcem mojej matki. Za to ona po ślubie przeprowadziła się z Walii do Szkocji. Mieszkamy z jego matką, moją babcią, jedną siostrą matki mamy i jej koleżanką. Jakoś się tak złożyło, iż pani Goldwyrh bardzo się polubiła z mamą taty i siostrą mamą mamy, czyli siostrą żony tego dziadka o którego pytałeś. Właściwie, mogłaby mieszkać i z dziadkiem, ale mawia, że surowy klimat Szkocji jej bardziej pasuje. - odpowiedziałam, nieco się rozluźniając, choć było to trudne ze względu na TEN wzrok.

No i trafił. Do samego końca nie wierzyłam, że on może mówić prawdę. Ludzie w rezydencji już kilkakrotnie mamili mi oczy. Batman był w tym mistrzem, bo przecież przebywając z nim musiałam tak mocno myśleć nad tym co mam odpowiedzieć. I czy nie robi sobie ze mnie jaj, albo nawet gorzej. Ale tym razem, okazało się, że całą prawdą były słowa chłopca! Bardzo sobie ceniłam, kiedy ktoś był wobec mnie szczery, bo ja bardzo lubię ludzi, którzy nie udają nikogo i chcą być kochanymi! Więc rozpromieniłam się mocno. Wciąż jednak jestem Leilą Brahams, spuściłam wzrok roziskrzonych oczu. Podałam mu dłoń. Delikatną, białą, lekką, z dołeczkami przy nadgarstkach. Nie byłam niegrzeczna, ale nauczono mnie, żebym zawsze podawała dłoń, jak do całowania. Dygnęłam lekko. Wytatuowana męska dłoń i dziecięca rączka, wciąż pachnąca niemowlakiem.
Helfort. Harold "Sonny" Helfort był moim dziadkiem. Jego syn wyjechał do Londynu, jak mówiła mi mama. Zgadzało się. To było niemożliwe, ale się zgadzało.
Spojrzałam na niego uważnie.
- Mój dziadek też ma tak na nazwisko. - przygryzłam wargę. To było nie do pomyślenia! - Więc jeżeli nie robisz sobie ze mnie żartów, to... hm, jesteśmy rodzeństwem. Nawet nie wiesz jak mocno się cieszę!
I nagle jakby mi wszystko puściło. Bo wiecie, ja się nie umiałam odnaleźć w tej rzeczywistości: ci ludzie byli tacy odemnie różni. A teraz stał przede mną mój prawdziwy krewny! I ktoś, kto pewnie o mnie słyszał. I wie, i nie muszę mu opowiadać o moim zaplanowanym zamążpójściu! I zarzuciłam mu ręce na szyję.

Jak tata. W ramionach ojca zawsze czułam się taka bezpieczna. On zawsze był dla mnie bohaterem, ale przecież teraz go tu nie było. Nie miałam się do kogo przytulać, pewna, że nie chce ode mnie tego wszystkiego przed czym przestrzegały mnie tutejsze koleżanki. One wyjaśniły mi, że chłopcy tutaj są mili tylko w jednym celu. Mój tata tego nie chciał. A mój kuzyn... mój, rety brat, on też tego nie chciał. Nie pomyślałam nawet o takiej możliwości przez chwilę. Rodzina była dla mnie świętością!
Odsunęłam się od niego po jakimś czasie. Założyłam włosy za ucho. Czerwieniejące na blado policzki jednak zdradziły to, że się wzruszyłam. Bo to w istocie było niesamowite. Nie sądziłam, że zdarzy mi się to.. kiedykolwiek.
- Och, przecież to jest takie niesamowite! Spotkaliśmy się TU, na drugim końcu świata, a do tego w TAKIM miejscu! Przecież to takie... jeju, a jak długo jesteś w Rezydencji!